Γράμματα από τον πόλεμο - Σαν όνειρο

Κάθε πρωί, όταν ξυπνούσε δίπλα της, την αγκάλιαζε και η ψυχή του τραγουδούσε.
Γιατί κάθε μέρα που ξεκινάει είναι και μια μικρή αντάμωση.
Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί δίπλα της, έκλαιγε σιωπηλά με στεγνά δάκρυα.
Γιατί κάθε ύπνος είναι και ένας μικρός θάνατος.
Ας είναι ευλογημένοι όσοι μπορούν και ξεχωρίζουν τη διαδοχή τους.
Μαζί.

Sergio Javier Goycochea, 1789

Πολλές φορές συνέβαινε το εξής.

Ονειρευόταν πως κι εκείνος μέσα στο όνειρο του να κοιμάται την ονειρεύεται.

Πως την αγκάλιαζε με όλη του την αγάπη και την προστάτευε από τους πρώτους παιδικούς της εφιάλτες.

Τότε ξυπνούσε και ήταν ολομόναχη στο κρεβάτι της.

Το ψυγείο έτριζε για λίγο ή κάποιο μηχανάκι της υπενθύμιζε πόσο άδεια ήταν η πόλη.

Μα ήξερε πως εκείνος μεσα στο όνειρο του την είχε όσο πιο βαθιά κρυμμένη.

Ψιθύριζε τότε μοναχή της στο σκοτάδι λόγια αγάπης και λίγο πριν χαράξει ξαναγλιστρούσε στους ίσκιους των ονείρων του.

Ύστερα ξυπνούσε εκείνος.

Την φιλούσε στην πλάτη και τις έλεγε τρυφερά στο αυτί τα λόγια που εκείνη του είχε μόλις ψιθυρίσει.

Μέχρι που ξημέρωνε.

Κι εκείνοι ξυπνούσαν αγκαλιασμένοι.