Γράμματα από τον πόλεμο - Πίσω από τον παράδεισο

Κάποτε το ανθρώπινο είδος συνειδητοποίησε το λάθος του και αποφάσισε να αυτοκτονήσει.

Ή μάλλον να αυτοαφανιστεί.

Δεν έγινε με βίαιο τρόπο.

Με πυρηνικά όπλα ή με θανατηφόρα μικρόβια.

Όχι, κανείς δεν είχε το θάρρος για κάτι τέτοιο.

Έγινε πολύ πιο ήπια, αλλά και χρονοβόρα:

Κάθε ζευγάρι έκανε μόνο ένα παιδί.

Κάθε γενιά ήταν η μισή της προηγούμενης.

Έτσι οι άνθρωποι διατήρησαν τις φυσιολογικές ζωές τους, αλλά το είδος αργοπέθαινε.

Και ύστερα από πολλά πολλά χρόνια, ένας άντρας και μια γυναίκα, οι τελευταίο δύο, έθαψαν τους γονείς τους στην άνυδρη γη και απέμειναν μονάχοι στον έρημο πλανήτη.

Αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Αδάμ και Εύα.

Μα ο κήπος τους απείχε πολύ από τον παράδεισο.

Κι ήταν δασκαλεμένοι από τους γονείς τους τι έπρεπε να κάνουν.

Πως έλαχε σε κείνους να ρίξουν την αυλαία.

Στους ώμους τους το ασήκωτο βάρος της ευθύνης.

Για κάμποσο καιρό οι σκέψεις τους βασάνισαν.

Πως να μην υπακούσουν σε τούτη την ανώτερη δύναμη;

Ποιοι ήταν εκείνοι που θα αμφισβητούσαν το σχέδιο τόσων χρόνων;

Και την ομόφωνη απόφαση ολόκληρης της ανθρωπότητας;

Μα, τώρα πια εκείνοι ήταν η ανθρωπότητα.

Δε θα λογοδοτούσαν για τις πράξεις τους σε κανένα.

Οι ίδιοι ήταν κύριοι της μοίρας τους.

Και πάλι απόφαση δεν μπορούσαν να διαλέξουν κι έτσι μόνο υπέφεραν.

Μέχρι που ήρθε η ώρα να κάνουν το τελευταίο παιδί στον πλανήτη.

Τότε έπαψαν να αναρωτιούνται αν θα συλλάβουν μόνο αυτό ή θα του κάνουν κι άλλα αδέρφια.

Γιατί η Εύα ήταν στείρα.

Θεέ μου, τι ανακούφιση!