Όπερ έδει δείξαι

Σηγκωνεις τα μάτια σαν να ταν δυο βαριές πέτρες. Με το βλέμμα σου σαν να προσπαθείς να χτίσεις ολο τον ορίζοντα και ενώ ψαχνεις το οπτικό σου πεδίο για αυτό που σου λείπει, λιθαράκι λιθαράκι, φτιάχνεις ενα τοίχο αδιαπέραστο. Μα να θυμάσαι

Τη στιγμή που εσύ θέλεις μια αλλαγή κάποιος θέλει σταθερότητα
Τη στιγμή που σου λείπουν οι φίλοι σου κάποιος θέλει να μείνει μονος του
Τη στιγμή που πεινάς καποιος τρωει του σκασμού και το μετανοιώνει αμέσως
Τη στιγμή που είσαι πηγμένος στη δουλειά καποιος βαριέται που κάθεται
Τη στιγμή που ψάχνεις μια ποιότητα κάποιος θέλει επιτέλους κατι ανάλαφρο
Τη στιγμή που θές κόκκινο κάποιος θέλει πράσινο

Και ο κατάλογος προχωράει και φτάνει μέχρι τη σελίδα που αναφέρει με μικρά γράμματα στην 5η υποσημείωση :

Η διάρκεια της ευτυχίας τείνει στο μηδέν όσο η απόσταση σου από αυτή τείνει στο μηδέν.

Ακολουθούν 20 σελίδες απόδειξης και ενω απορροφάσαι από τη λογική και την αρτιότητα των επιχειρημάτων και των βημάτων οι ώρες περνούν μέσα από καλύβα σου αυτό το καλοκαιρινό βράδυ, σαν να ναι κάποια χρονική λεωφόρος πριν από τριήμερη αργία.

Η αλήθεια είναι εκεί σου χαμογελάει, σε παροτρύνει «διάβασε ενα τύπο ακόμα», «σημείωσε το αυτό θα χρειαστεί μετά» και ο συγγραφέας ξεδιπλώνει το μαθηματικό του ταλέντο σαν καλλιτέχνης που έχει φάει ένα λειβάδι παραισθησιογόνα μανιτάρια.
Η 20η σελίδα είναι η πιο δύσκολη και σε βρίσκει το ξημέρωμα να πλησιάζεις την έξοδο από το λαβύρινθο του ορθού λόγου, 4...3...2 σειρές μένουν μόνο για να αποδειχθεί...

Σταματάς. Σηκώνεσαι,σβήνεις το κερί και πέφτεις για ύπνο με ένα χαμόγελο. Το πιο εποικοδομητικό χαμένο σου βράδυ μόλις τελείωσε. Το ανοιχτό βιβλίο, ανικανοποίητο μένει στο τραπέζι και η τελευταία πρόταση αντηχεί στις σελίδες του:

...το οποίο ισχύει αν δεχθούμε ότι οι κλισέ δηλώσεις είναι αληθείς.