Διάολογος

Το δωμάτιο είναι σκοτεινό.

Τι κοινοτυπία θεέ μου, ας έλεγες οτι είναι σαν το έρεβος που ενεδρεύει στη γωνία, σαν σκέψη βασανιστή πριν από το έργο του, σαν φάρος μέσα στην έρημο, σαν την σκοτεiνή πλευρά της σελήνης....

Όχι, το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Όσο κι αν το εξωραϊσω, κι αν το γαρνίρω με σαντιγή ποίησης και προσθέσω τρούφα έμπνευσης το δωμάτιο θα είναι απλά σκοτεινό. Και έτσι πρεπει να μείνει γιατί αλλιώς θα έρθει στο προσκήνιο και θα σε κρύψει.

Γιατί, τώρα που νομίζεις οτι το έφερες; Το δωμάτιο όχι μόνο έκρυψε την παρουσία μου άλλα φρόντισε να σβήσει το όνομα μου από τους άτλαντες της μνήμης, να μουντζουρώσει την μελωδία της ψυχής μου από της παρτιτούρες της αλήθ...

Γιατι αποφεύγεις να συνεχιστεί ο ειρμός της σκέψης μου; Το σίγουρο είναι οτι δε φοβάσαι αυτά που θα γράψω και το δωμάτιο το διάλεξες εσύ σκοτεινό όχι για την λυρικότητα του αλλά για να καταφέρεις να δεις τα στοιχειά που νοικιάζουν το ρετιρέ των ονείρων σου, τους καταρράκτες που χύνονται στις λίμνες – εφιαλτες σου.

Ετσι μπράβο, τωρα αρχίζεις να μου αρέσεις αν και απο παρατηρητικότητα πάσχεις. Τα συμπεράσματα που βγάζεις είναι πιο θαμπά και από τζάμι ορεινού καταφύγιου και πιο αυθαίρετα και απο έπαυλη μεσα στο φαράγγι του Βίκου.

Έλα λοιπόν, παραδέξου το καπετάνιε. Απο τότε που φτάσατε στον πύργο ο μόνος τρόπος για να κοιμηθείς είναι στουπί απο το πιοτό στις 6 τα ξημερώματα. Τι σε εμποδίζει λοιπόν να βγεις από την οικία του πραγματικού κοσμου να κάνεις τον περίπατο σου στο υποσυνειδησιακό πάρκο και να επιστρέψεις ένα 8ωρο μετά; Τι κουβαλάνε εκτός απο σένα το ρούμι και η τεκίλα όταν σε βγάζουν σηκωτό με το ζόρι; Τύψεις, ενοχές ή κατι άλλο;

Ώπα τώρα το παράκανες με τον σουρεαλισμό. Αλλα έχεις κάποιο δίκιο. Πιο πολύ με στοιχειώνουν οι επιλογές μου. Εσένα μήπως όχι; Δε θα δεχτώ να μασήσω την καραμέλα «δε μετανοιώνω για τίποτα» όσο εύκολα και αν καταπίνεται, όσο όμορφη κι αν κάνει την αναπνοή μου μετά. Ναι ίσως γι’αυτο δε κοιμάμαι. Αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός που έρχομαι εδώ.
Έρχομαι εδώ για να κλάψω και να γελάσω μόνος.
Μονο έτσι
το κλάμα και το γέλιο μου είναι αληθινά.

3 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

να γελάει κανείς μόνος του, τι παράδοξο...

Πειρατής χωρις παντιέρα είπε...

Οταν σου τυχει και δεν υπαρχει κανένας γύρω σου να σε δει, τότε ξέρεις πως ο λόγος που γέλασες ήταν πραγματικά αστείος

Ανώνυμος είπε...

Ο σουρεαλισμός δεν είναι ποτέ αρκετός. Ειδικά όταν μιλάμε για σκοτάδια και βασανισμένους καπετάνιους!