έκανε ειρήνη

Ο κύριος Τούριν ήταν εκπαιδευτής καναρινιών και μάλιστα ένας από τους καλύτερους στον κόσμο.

Παρέδιδε μαθήματα ορθοφωνίας σε καναρίνια όλων των ειδών, ακόμη και στα πιο παράφωνα, ακόμη και στα πιο φάλτσα.

Κανένας από τους ιδιοκτήτες τους δεν έμεινε ποτέ παραπονεμένος και πολλές φορές, τον πλήρωναν τα διπλά ή τα τριπλά από όσο είχαν συμφωνήσει στην αρχή για να του δείξουν την ικανοποίηση τους.

Όταν πια έφτασε στο απόγειο της φήμης του, ένιωσε πως μόνο ένα βήμα πια του είχε απομείνει.

Είχε έρθει ο καιρός να προσφέρει και εκείνος το λιθαράκι του στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Αποφάσισε να μάθει ένα καναρίνι να μιμείται επακριβώς τον ήχο ενός φλάουτου και μάλιστα να το εκπαιδεύσει έτσι ώστε να κελαηδίσει δίχως κανένα ψεγάδι ένα σονέτο του Βιβάλντι για φλάουτο.

Η ιδέα του ήρθε σαν αποκάλυψη. Είχε ανακαλύψει τον προορισμό του.

Άρχισε αμέσως. Την επόμενη μέρα κιόλας ακύρωσε όλα του τα ραντεβού και ξεκίνησε την αναζήτηση του κατάλληλου καναρινιού.

Μια αναζήτηση που κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και τον ταξίδεψε από τη μία άκρη της γης στην άλλη.

Τελικά, τα κατάφερε.

Το βρήκε.

Μισοκοιμισμένος σε μια κοιλάδα στα Καναρία νησιά, άκουσε το τέλειο κελάηδισμα. Είχε τη σωστή χροιά, την ορθή τονικότητα και πάνω από όλα το κατάλληλο ηχόχρωμα.

Η τύχη του είχε επιτέλους χαρίσει το πολυπόθητο χαμόγελο της και εκείνος μπορούσε πια να της το ανταποδώσει.

Επέστρεψε.

Η εκπαίδευση ήταν δύσκολη, το ένα εμπόδιο ερχόταν μετά το άλλο, μες στην ελπίδα φώλιαζε συχνά η απόγνωση και μέσα σε κάθε μικρή πρόοδο ένα χάσμα απαισιοδοξίας.

Μα δεν το έβαζε κάτω. Ούτε το καναρίνι.

Λες και καταλάβαινε και το ίδιο τη σημασία του εγχειρήματος ετούτου. Λες και αγωνιούσε και το ίδιο αν θα πρόφταινε να τα καταφέρει προτού το βρει ο θάνατος. Ο χρόνος τους τελείωνε.

Μα τα κατάφεραν.

Ο κύριος Τούριν άκουσε το καναρίνι να του κελαηδάει αψεγάδιαστα το σονέτο του Βιβάλντι, με ένα κελάηδισμα που ακουγόταν σαν το πιο γλυκόλαλο φλάουτο.

Τότε, δίχως να χάσει καιρό, πήρε τηλέφωνο σε φίλους και γνωστούς, σε συνεργάτες και αντιπάλους, σε εφημερίδες και τηλεοράσεις, σε πανεπιστήμια και ινστιτούτα για να τους καλέσει την επόμενη κιόλας μέρα στην παρουσίαση του απίστευτου επιτεύγματος του.

Εξαντλημένος, έπεσε για ύπνο.

Ο κύριος Τούριν είδε τότε στον ύπνο του, έναν άνθρωπο πρωτόγονο. Έναν άνθρωπο με τρίχες και γένια, βρώμικο, γεμάτο λάσπες, που γρύλιζε και περπατούσε πότε με τα δύο και πότε με τα τέσσερα.

Τον είδε να κάθεται και να ξαποστάζει σε ένα δέντρο. Τον είδε να αφουγκράζεται εκείνο το ίδιο καναρίνι. Τον είδε να σκαλίζει τρύπες σε ένα ξύλο κούφιο.

Κι ύστερα τον είδε, με την πρώτη εκείνη φλογέρα, ναι με αυτό το ακατέργαστο σχεδόν κατασκεύασμα, να μιμείται το κελάιδισμα του.

Να περνάνε οι ώρες, να περνάνε οι μέρες και οι μήνες και εκείνος εκεί να συνεχίζει να προσπαθεί.

Να προσπαθεί να μιμηθεί το καναρίνι.

Ο κύριος Τούριν ξύπνησε από τον χτύπο της πόρτας του.

Ήταν πρωί και οι πρώτοι δημοσιογράφοι είχαν καταφτάσει.

Ο κύριος Τούριν κοίταξε ξανά το καναρίνι.

Άνοιξε το παράθυρο, άνοιξε το κλουβί του και το άφησε ελεύθερο.

18 σχόλια:

lust-time είπε...

Ο Κύριος Τουρίν από την Στουτγκάρδή?

enteka είπε...

ΤΈΛΕΙΟΣ

I.P.Potis είπε...

lastime, o χαμένος του αδερφός.

enteka, πραγματικά χαίρομαι που σας άρεσε.

Sofogreg είπε...

Τίποτα πιο ωραίο από μια έξυπνη μυθοπλασία.
Συγχαρητήρια.

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Μια χαρά ήταν. Χαίρετε.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

παρα πολυ όμορφο

Ανώνυμος είπε...

Μιμούμαστε τη φύση μα δε σταματάμε εκεί αλλά προσπαθούμε να της δώσουμε τα δικά μας ανθρώπινα επίκτητα κατασκευασμένα χαρακτηριστικά, θεωρώντας πως είμαστε το κέντρο του κόσμου: "κοίτα αυτό το ζώο, σαν άνθρωπος κάνει!", μα τι κρίμα να μην υπάρχουν αληθινοί Τούριν ολόγυρά μας και τι κρίμα που η πραγματικά όμορφη μυθοπλασία σου να μην είναι μια όμορφη αληθινή ιστορία...

Ανώνυμος είπε...

Καλα τα καναρίνια μα οι παπαγάλοι μου ταιριάζουν καλύτερα. Οι παπαγάλοι και τα σκυλόψαρα. Οσο για ειρήνη ψαξε να την βρεις στο πάτο της θάλασσας, γκρρρ η τελευταια μου επιδρομή ήταν τοσο αποτυχημένη όσο και οι προσπάθειες του Τουριν να ικανοποιήσει το ανικανοποίητο του ανθρώπου...

Γιο χοχο και ενα μπουκαλι ρούμι!

I.P.Potis είπε...

Επιδρομή για που, αν επιτρέπεται?

Ανώνυμος είπε...

Αυτό μου θυμίζει όλους εμάς τους ερασιτέχνες... Με μελαγχόλησε λίγο ο χαμένος χρόνος!

Περαστικός είπε...

Έλεγα και εγώ, ποιος να παίζει Βιβάλντι μέσα στα δέντρα. Εξαιρετικό.

o kairos είπε...

Απιστευτα τρυφερο.

paraxeno είπε...

Κι αν μέσα στη κίνηση ακούσεις Βιβάλντι, ή έστω μια γλυκόλαλη φλογέρα, μην κοιτάξεις στα μπαλκόνια, χαμηλά να κοιτάξεις να μπλέξεις τη ματιά στα κλαριά των λιγοστών δέντρων της πόλης, το καναρίνι θα ναι εκεί...

να σαι καλά :)

Ανώνυμος είπε...

το παρηγορο ειναι οτι ξυπνησε ... ειδε ποσο ματαιο ειναι να προσπαθει ενας ανθρωπος να υποταξει τη φυση ,να προσπαθει να της επβληθει μονο και μονο για να ικανοποιησει τα αγρια ενστικτα του ,να θρεψει λιγο ακομα το εγω του ..ομορφο ειναι να βγαινεις απο τετοια μονοπατια ακομα και μεσα απο ονειρο και να απελευθερωνεις τους γυρω σου και τελος τον εαυτο σου

I.P.Potis είπε...

γιατρέ, αν δεν κάνω λάθος ερασιτέχνης είναι ο εραστης της τέχνης.

περαστικέ & παράξενο, η μουσική είναι πάντα εκεί. Εμείς μάλλον δεν την ακούμε.

καιρέ, αυτή τη γαμημένη την τρυφερότητα πως γίνεται και όλο την ξεχνάμε.

παλίρροια, όλο και πιο πολλοί ξυπνάνε. Είναι που έχει αρχίσει και γίνεται αναγκαίο βλέπεις.

Πληρωμένη πένα είπε...

μ'αρεσουν οι ιστορίες που δε βαριέμαι να διαβάζω. thanx

Ανώνυμος είπε...

προορίζεσαι προς κάποιο κλουβί?γρήγορο και ανατρεπτικό.μπράβο ι.π.πότη

lemon είπε...

Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ πριν μερικά χρόνια, ρωσικό νομίζω, όπου διάφοροι παππούδες δίδασκαν τραγούδια στα καναρίνια τους και μετά τα πήγαιναν σ έναν ετήσιο διαγωνισμό...τέτοιο άγχος και καρδιοχτύπια είχαν, όπως περιγράφεις.
Άραγε, το είχες υπόψιν σου, ή είναι τυχαίο, σύμπτωση της φαντασίας με την πραγματικότητα?