track 5
Σκοτείνιασε μεσημεριάτικα.
Λες και ξαφνικά θυμήθηκε ο χειμώνας πως τόσο καιρό είναι απών και αποφάσισε να ρίξει όλα του τα σύννεφα να πνίξουν τον ήλιο.
Ψιχαλίζει.
Εκείνη διασχίζει το δρόμο ανέμελη, ένα αυτοκίνητο τη σκίζει στα δύο.
Η φωτογραφία που κρατούσε στα χέρια της θα κρυφτεί πίσω από έναν τρομαγμένο κάδο.
Δεν ήταν δική της, αλλά ήταν από τις διακοπές της στη νήσο Φερουγιατ.
Είχε πάθος με τη φωτογραφία, μικρή ήθελε να γίνει φωτογράφος. Πάντα είχε στην άκρη του μυαλού της πως μια μέρα ίσως να γινόταν.
Τελικά έγινε τροχαίο ατύχημα.
Η νήσος Φερουγιατ, βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη και την επισκέφτηκε φέτος το καλοκαίρι. Έκανε δύο χρόνια οικονομίες για να πάει και να φωτογραφίσει το εξωτικό νησί με τους μυστήριους κατοίκους του.
Έμεινε δέκα μέρες.
Την τελευταία, μια γριά γυναίκα την πλησίασε και την άγγιξε στο μάγουλο. Τα μάτια της ήταν θλιμμένα και τα λόγια της είχαν τη στεναχώρια του θανάτου. Εκείνη δεν μπόρεσε να καταλάβει τίποτα, ένιωσε μονάχα μια απροσδιόριστη απειλή.
Την έβγαλε φωτογραφία.
Και τώρα η φωτογραφία αυτή κρύβεται πίσω από έναν βρεγμένο κάδο.
Εκείνη είναι δίπλα του και η γρια βαριά άρρωστη, αφήνει την τελευταία της πνοή στην άλλη άκρη του πλανήτη.
«Μείνε», της είχε πει, «και θα ζήσεις και εσύ και εγώ».
Άραγε αν την καταλάβαινε θα έμενε; Θα είχαν γλιτώσει;
Καθώς κάθομαι και κοιτάζω το αίμα της που σμίγει με το νερό της βροχής δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι για όσα ανέβαλλα για την επόμενη εβδομάδα, όσα ανέβαλλα για τον επόμενο μήνα, όσα ανέβαλλα για τον επόμενο χρόνο.
Σκοτείνιασε μεσημεριάτικα.
Και ψιχαλίζει.
Λες και ξαφνικά θυμήθηκε ο χειμώνας πως τόσο καιρό είναι απών και αποφάσισε να ρίξει όλα του τα σύννεφα να πνίξουν τον ήλιο.
Ψιχαλίζει.
Εκείνη διασχίζει το δρόμο ανέμελη, ένα αυτοκίνητο τη σκίζει στα δύο.
Η φωτογραφία που κρατούσε στα χέρια της θα κρυφτεί πίσω από έναν τρομαγμένο κάδο.
Δεν ήταν δική της, αλλά ήταν από τις διακοπές της στη νήσο Φερουγιατ.
Είχε πάθος με τη φωτογραφία, μικρή ήθελε να γίνει φωτογράφος. Πάντα είχε στην άκρη του μυαλού της πως μια μέρα ίσως να γινόταν.
Τελικά έγινε τροχαίο ατύχημα.
Η νήσος Φερουγιατ, βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη και την επισκέφτηκε φέτος το καλοκαίρι. Έκανε δύο χρόνια οικονομίες για να πάει και να φωτογραφίσει το εξωτικό νησί με τους μυστήριους κατοίκους του.
Έμεινε δέκα μέρες.
Την τελευταία, μια γριά γυναίκα την πλησίασε και την άγγιξε στο μάγουλο. Τα μάτια της ήταν θλιμμένα και τα λόγια της είχαν τη στεναχώρια του θανάτου. Εκείνη δεν μπόρεσε να καταλάβει τίποτα, ένιωσε μονάχα μια απροσδιόριστη απειλή.
Την έβγαλε φωτογραφία.
Και τώρα η φωτογραφία αυτή κρύβεται πίσω από έναν βρεγμένο κάδο.
Εκείνη είναι δίπλα του και η γρια βαριά άρρωστη, αφήνει την τελευταία της πνοή στην άλλη άκρη του πλανήτη.
«Μείνε», της είχε πει, «και θα ζήσεις και εσύ και εγώ».
Άραγε αν την καταλάβαινε θα έμενε; Θα είχαν γλιτώσει;
Καθώς κάθομαι και κοιτάζω το αίμα της που σμίγει με το νερό της βροχής δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι για όσα ανέβαλλα για την επόμενη εβδομάδα, όσα ανέβαλλα για τον επόμενο μήνα, όσα ανέβαλλα για τον επόμενο χρόνο.
Σκοτείνιασε μεσημεριάτικα.
Και ψιχαλίζει.
Στη νήσο Φερουγιάτ, με οδήγησε το τραγούδι σου. Σε ευχαριστώ.
12 σχόλια:
Ιππότη, κι εσείς μας ταξιδέψατε ως εκεί με το έξοχο κείμενό σας! Καλή σας εβδομάδα! :)
Καλη μας εβδομάδα, αγαπητή μου renata. Καλή μας εβδομάδα με λιγότερες αναβολές.
Agapite mou anavlitike
Oi anavoles pernun ekdikisi otan tis agnoeis. Kai meta arxizei i mahi, swma me swma.
sinexeia apo to proigoumeno sxolio pou to afisa anipografo...
To provlima einai...i anavoli eisai esi o idios. Pws na ta valeis me kotzam eauto. Me KOTZAMAN eautara katse kala dike mou. The most precious thing in the world...
Kai meta kai meta, kati mas kriveis piiti pes mas ta pali apo tin arxi...
Kai meta den xerw.
Meta peftei i aulaia, skaei to xeirokrotima the whole thing was a stupid game.
---Εν το παν---, φίλε μου, μας μιλά, μας ενώνει... Καλησπέρα.
βέβαια κι οι αναβολές είναι επιλογές...
Αν είχες κάνει αυτά που ανέβαλες τι θα είχες κερδίσει?Σκέψου και πές μου.
Το 30% της καθημερινότητάς μας είναι πνιγμένο στις αναβολές. Και οι αναβολές δημιουργούν εκκρεμότητες. Και τα βουνα εκκρεμοτήτων σε οδηγουν στον ψυχίατρο, εκεί δηλαδή που θα πήγαινε κανείς αν δεν ανέβαλλε τίποτα εις βάρος του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου που διαθέτει στον εαυτό του.
(Μήπως τελικά χρειαζόμαστε αναβολικά;)
Αυτές τις μέρες απλά αναβάλλω να ζω.
Γιατι αναβαλουμε:Η γνωση διδασκεται,η πειρα αποκταται.
Δημοσίευση σχολίου