Εξερευνητής

Ο Ιντίγκο Ρενάδα Αλβάρεζ, μπορεί να μη έγινε ποτέ διάσημος εξερευνητής αλλά πέρασε την περισσότερη ζωή του στις άκρες του μέχρι τότε γνωστού κόσμου.

Τότε, η γη ήταν ακόμη τετράγωνη και οι ωκεανοί χύνονταν στο απύθμενο άπειρο.

Οι ποιητές ονειρεύονταν τους κοσμικούς καταρράκτες και οι ζωγράφοι τους ζωγράφιζαν σε καμβάδες γεμάτους υπαρξιακές τρύπες.

Τότε, η λογική λύγιζε σαν καμπύλη και σπάνια όρθωνε αιχμές. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι οι άντρες της εποχής λάτρευαν τις καμπύλες.

Ο Ιντίγκο Ρενάδα Αλβάρεζ ήταν ένας από αυτούς.

Η λογική του ήταν ολοστρόγγυλη σαν το αριστερό γυάλινο μάτι του. Γελούσε με την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να εξηγήσουν τα πάντα με τη λογική, να φτιάξουν νόμους και κανόνες.

«Τι κι αν καταλάβεις τον κόσμο όλο, αν δεν ξεκουνήσεις ποτέ από την κάμαρα σου να τον δεις», έλεγε συχνά.

Κι έτσι, όποτε συναντούσε κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει,

ένα μισοσκισμένο χάρτη θησαυρού γεμάτο γρίφους,
μια σκοτεινή γυναίκα της ανατολής,
ή ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό

η λογική του καμπυλωνόταν.

Εύκαμπτη, σαν το ζεστό ζυμάρι του ψωμιού, η λογική του ξεγλιστρούσε. Δεν έμενε.

Συνέχιζε τότε εκείνος το ταξίδι του, δίχως βάρη στο νου και στην ψυχή του.

Ταξίδευε για χρόνια.

Και κάποια στιγμή, ανάμεσα σε έναν κόκκινο ήλιο που πνιγόταν στην άκρη του τετράγωνου του κόσμου και τη μυρωδιά των μπαχαρικών που χε ποτίσει πια την κουπαστή του πλοίου του, συλλογίστηκε.

«Για φαντάσου να ‘τανε ο κόσμος στρογγυλός και η λογική των ανθρώπων τετράγωνη».