Γλωσσοδέτις

Ήταν πάντοτε ερωτευμένος με τις λέξεις.

Άλλοτε τις έβλεπε σαν χρώματα και άλλοτε σαν μυρωδιές. Το πράσινο της μέντας ανάμεσα στα δόντια της. Το κίτρινο ταξί μέσα στις λάσπες.

Κι όπως σε κάθε μεγάλο και έντονο και αληθινό πάθος, πότε τις χάιδευε και πότε τις κλωτσούσε. Σχεδόν τσαλαπατούσε.

Ίσως τσαλαβουτούσε.

Μα πάντα, ναι πάντα, δεν ξέφευγε και έμενε δεμένος εκεί στην άκρη της γλώσσας της. Καμιά φορά μύριζε μέντα.

Δεμένος.

Και περίμενε, δεν προσπαθούσε, δεν ευχόταν. Περίμενε, αυτή ήταν η εμμονή του.

Μια αναμονή επίπονη στην εμμονή επίμονη.

Ανάδρομη παραμονή σαν πονηρή παράνομη.

Σαν μία γλωσσοδέτις.