Ακόμα κι ατελεία

Ο κ. Πλιμ ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος.

Είχε μια ήσυχη ζωή και καθημερινά πήγαινε σε μια ήσυχη δουλειά. Τα σαββατοκύριακα του τα περνούσε ήσυχα με την οικογένεια του. Η γυναίκα του ήταν τόσο ήσυχη που πολλές φορές ξεχνούσε την ύπαρξη της και τα παιδιά του δεν είχαν ποτέ υψώσει τη φωνή τους, δεν είχαν κλάψει, δεν είχαν τσακωθεί.

Ο κ. Πλιμ ευχαριστούσε καθημερινά το Θεό που όλα ήταν τόσο ήσυχα στη ζωή του.

Ναι, είναι αλήθεια πως είχε σταθεί τυχερός στη ζωή του. Δε χρειαστηκε να προσπαθήσει πολύ για να τα καταφέρει όλα αυτά, ήρθαν σχεδόν από μόνα τους. Πόσοι άνθρωποι πραγματικά, έχουν τέτοια τύχη;

Και είναι αλήθεια πως ο κ. Πλιμ αγαπούσε την ησυχία περισσότερο από κάθετι.

Η απουσία και της παραμικρής έντασης στην καθημερινότητα του, του χάριζε μια νεκρική σχεδόν γαλήνη την οποία και απολάμβανε κάθε στιγμή. Οι ώρες διαδέχονταν αδιατάρακτες η μία την άλλη, ολόιδιες σαν τους κτύπους της καμπάνας. Οι μέρες το ίδιο, δεν παρουσίαζαν καμία απολύτως διαφορά.

Στα μάτια του έβλεπες πάντα το ίδιο χιονισμένο τοπίο.

Δίχως τελειωμό και χωρίς καμια ατέλεια.

Έχω καιρό να τον δω τον κ. Πλιμ από τότε που με μετέφεραν στην καινούρια πτέρυγα, αλλά είμαι σίγουρος πως τίποτα δε θα έχει αλλάξει.

Βλέπετε, δυστυχώς καλυτέρευσα.

Εκείνος όμως, βρίσκεται ακόμα ξαπλωμένος στο ήσυχο κρεβάτι του και απολαμβάνει για εικοστή πέμπτη χρονιά το τέλειο του κόμα.