Χωρίς λόγο

Ξύπνησα, με μια διάθεση σκοτεινή σαν το σύννεφο που ήρθε και καρφώθηκε πάνω από το σπίτι μου. Έβρεχε φθινόπωρο και ο καφές ήταν πικρός. Πικρός και μαύρος. Η μοναδική ομπρέλα που βρήκα ήταν σπασμένη, το φως του μπάνιου δε δούλευε. Ούτε το μυαλό μου.

Ο δρόμος είχε πλημμυρίσει. Είχε πλημμυρίσει ξανά και κατέβαζε λάσπη και σκουπίδια και μια πνιγμένη γάτα. Το κουφάρι της ήρθε και σκάλωσε ακριβώς δίπλα μου σαν μια σιωπηλή προειδοποίηση που βιάζεσαι να προσπεράσεις. Την προσπέρασα.

Προσπάθησα να βρω μία στεγνή διαδρομή. Παραπάτησα, έγινα μούσκεμα και το σύννεφο μου χαμογέλασε χαιρέκακα. Το ίδιο έκανε ένα κοριτσάκι απέναντι μου με σάπια δόντια. Τους διαολόστειλα και τους δύο.

Λίγο πριν φτάσω στο γραφείο, δυο άντρες μου έκλεισαν το δρόμο. Φορούσαν κίτρινα αδιάβροχα και μύριζαν φτηνό αφτερσέιβ. Δε σήκωσαν το βλέμμα, μόνο κοιτούσαν το πεζοδρόμιο, λες και κουβαλούσαν όλη τη βροχή του ουρανού στους σβέρκους τους.

Δεν είχαν ηλικία, ούτε πρόσωπα. Μόνο μια πένθιμη γοητεία της ανώνυμης ζωής τους.

Βρέχει ακόμα και σκέφτομαι πόσο ανάγκη έχω ένα μπουκάλι κονιάκ.

Όχι, σήμερα δεν είναι καλή η μέρα.

Έτσι, χωρίς λόγο.