Ο μύθος του Σίσυλου
Το τελευταίο κομμάτι της δουλειάς το παραδώσαμε στις 2.28.
Δύο λεπτά πριν τη λήξη.
Αυτό είναι ψέμα. Δυστυχώς.
Το τελευταίο κομμάτι της δουλειάς με ένα μαγικό τρόπο έγινε προτελευταίο.
Κι όλη εκείνη η χαρά και η ικανοποίηση του τέλους γίνηκε μαύρος καπνός. Και χάθηκε μέσα στις φούχτες μας.
Και τώρα πάλι στη μέση, ή λίγο πιο μετά, της διαδρομής, να γυροφέρνω στο μυαλό μου ξανά και ξανά το μύθο εκείνο του Τάνταλου.
Ή μήπως του Σίσυφου?
Όλο τους μπερδεύω αυτούς τους δυο.
Εκείνος ο μύθος με το γίγαντα που προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα βουνό και κάθε φορά που φτάνει στην κορυφή, βλέπει άλλη μία πιο μακριά.
Και είναι υποχρεωμένος να κουβαλάει νηστικός ένα πελώριο κοφίνι, με λογιών λογιών φαγιά στην πλάτη.
Κι όποτε απλώνει το χέρι του να τσιμπήσει κάτι το κοφίνι αναποδογυρίζει και πέφτει πίσω στην αρχή του βουνού.
Και ξανά πίσω.
Και ξανά πάνω.
Αυτός.
6 ώρες μετά την προθεσμία.
6 σχόλια:
Κάτι λένε για τις ερωτοτοτροπίες του Δία σε αυτή την περίπτωση.
Τη μια "Ni", την άλλη "Eki eki eki eki tsetang zo poing".
Τη μια Σίσυλος, την άλλη Τάνταφος.
Kamia enimerosi gia to ti ginetai meta ti lixi ths prothesmias...se kanena guadanammo tha ton steilane. Zeis reeeeee? Sou roufiksan kai thn teleutai ranida aimatos ta afentika?
Α φίλε ποταμέ εσύ δεν έπρεπε να μιλάς για ωράρια
Χμμ....
Επίτελους, αέρας.
Από ποια καταχωνιασμένη γωνιά του άτλαντα τον ξετρύπωσες πάλι τούτον τον ποταμό?
Kai egw pou nomiza pws eixes xathei kapou sto mexiko...Den ton xetriposa egw, irthe kai mou tinakse ta routhounia i kalokairini boha tou.
Δημοσίευση σχολίου