Απλά χαμογελούσε

Περνούν οι άνθρωποι γύρω μας βιαστικοί. Πάντα βιαστικοί.

Και καμιά φορά βλέπεις ανάμεσα τους ένα χαμόγελο.

Χωρίς να μιλάνε σε κινητά τηλέφωνα, ή να κοιτάνε βιτρίνες.

Απλά ένα χαμόγελο, σαν μια ξαφνική καλοκαιρινή λιακάδα στο καταχείμωνο.

Ή μια δροσερή βροχούλα στην αγκαλιά του Ιούλη. Μια βροχούλα στους διψασμένους δρόμους που διασχίζουμε.

Ένα χαμόγελο.

Να σου υπενθυμίζει πως είσαι άνθρωπος. Πως όλη αυτή η χυδαιότητα και η απόγνωση γύρω σου μπορεί να νικηθεί.

Πως οι αγώνες μας δεν είναι αυτοί αφήσαμε ξωπίσω, αλλά αυτοί που καρτερούμε να έρθουν.

Ένα χαμόγελο σαν και αυτό που μου χάρισε σήμερα ένα γεροντάκι, ετοιμόρροπο και ιδρωμένο, λίγο πριν ανέβει στο λεωφορείο.

Χαμογελούσε, κι ας γκρίνιαζε ο οδηγός που καθυστερούσε να ανέβει.

Χαμογελούσε, κι ας τον κοίταζαν όλοι με συμπόνια, σχεδόν με οίκτο, καθώς πάλευε με τα σκαλοπάτια του λεωφορείου.

Χαμογελούσε και ξεχείλιζε από ζωή.

Απλά χαμογελούσε.

9 σχόλια:

lemon είπε...

Θυμάσαι εκείνη τη γιαγιά, στις ταινίες με τα χρώματα του Κισλόφκι, που προσπαθούσε να φτάσει να πετάξει κάτι στον κάδο της ανακύκλωσης? αργά αργά, ζ ο ύ σ ε, ζούσε, ούτε κλάφτηκε, ούτε στο σπίτι κλείστηκε, ούτε ζήτησε βοήθεια, απλά ζ ο ύ σ ε .
Αυτό μου θύμισες.
Υπέροχο πόστ-τα ποστς σου είναι το ένα καλύτερο απο το άλλο.

Ανώνυμος είπε...

Απλά χαμογελούσε.
Κι εσύ απλά τον είδες.
Όμορφα κι απλά.
Κι εγώ τον φαντάζομαι με φωτοστέφανο σαν του Απόλλωνα.
Lemon, θυμάσαι πως το φως την έλουζε;

cyrus είπε...

Στη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, έχουν γίνει πάρα πολλές αυτοκτονίες.

Στο σπίτι ενός αυτόχειρα, βρήκαν το ημερολόγιό του.

Στην τελευταία σελίδα που έγραψε, την ημέρα που έπεσε από τη γέφυρα, έλεγε:

"Δεν μπορώ άλλο. Θα πάω στη γέφυρα, και θα την περπατήσω ολόκληρη. Αν μου χαμογελάσει έστω και ένας άνθρωπος, δεν θα πέσω."

I.P.Potis είπε...

λέμον σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τα χρώματα του Κισλόφσκι δεν τα έχω δει.

cyrusgeo, νομίζω πως αντίστοιχες μικρές αυτοκτονίες βιώνουμε καθημερινά όλοι μας.

Фе́ммe скатале είπε...

Στέκομαι στη μέση του δρόμου και παρατηρώ το πιό αγαπημένο μου θέαμα. Ενα πεντακάθαρο ουράνιο τόξο...Νιώθω χαρούμενη και γελάω μόνη μου μ'αυτό που βλέπω γιατί σκέφτμαι πως είμαι τυχερή που μπορώ να το βλέπω. Για μερικά δευτερόλεπτα το κοιτάζω και συνεχίζω να περπατάω χαρούμενη ( ημουν και χαμογελαστή μάλλον).Κι ύστερα μιά ανοργασμική φωνή λέει σε μια ανοργασμική παρουσία "..αυτή δεν πάει καλά , γελάει μόνη της..."
:(
Υ.Γ: γιατί ο Κισλόφσκι σε όλες του τις ταινιες έχει κάποιον ηλικιωμενο να παλέυει με την ανακύκλωση και η ηρωίδα τον βοηθάει;

scalidi είπε...

αχ, όπως πάντα όμορφα κείμενα για ακόμη πιο όμορφους ανθρώπους

I.P.Potis είπε...

μις αντουανέτα να χαμογελάτε. Κάνει τους άλλους να ανησυχούν.

σταυρούλα, όπως λέμε τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται.

lemon είπε...

Κυρία Αντουανέτα, δε σου σηκώνεται η τρίχα όταν βλέπεις αυτόν τον συνδετικό κρίνο, τη ί δ ι α γιαγιά να κάνει την ίδια καθημερινή ρουτίνα σε κάθε ταινία της τριλογίας? Ετσι, νιώθεις οτι όλες οι ιστορίες στις ίδιες γειτονιές-του κόσμου εξελίσονται, με τους ίδιους γειτονες, δίπλα μας.
Και επίσης, δε σου κόβονται τα πόδια όταν βλέπεις μια γιαγιά-καμπουριασμένη σε σχήμα γάμμα, να επιμένει, εκεί, να στολίζεται και να βγαίνει απο το σπίτι, ΚΑΙ να έχει άποψη για τη συνέχεια του πλανήτη-για την ανακύκλωση, ΚΑΙ να επιμένει να βάλει το μπουκάλι κάπου όπου δεν φτάνει? Σιωπηλά κι επίμονα, ΑΥΤΗ θα νικήσει, ούτε ο καδος, ούτε ο χρόνος, αυτή αδιαφορεί μπροστά τους και ΖΕΙ.
(Συγνώμη για το σεντόνι, μένω άναυδη μπροστά σε τέτοιους συμβολισμούς, μούρχεται σαν χαστούκι αυτόματα η δική μας καθημερινή γκρίνια για τα πάντα..)

Ιππότη, να θεωρήσω οτι τα όμορφα χωριά τα είδες? (αν όχι, να τα δείς, ΚΑΙ τα χρώματα, όχι βιαστικά-για να τα δείς, με την ησυχία σου-για να τα απολάυσεις).

I.P.Potis είπε...

Είναι στα υπόψην λέμον μου. Και αυτά στα υπόψην.