Που – Σου – Κου

Παρασκευή βράδυ.
Ξεκίνησα το μικρό μου ταξίδι. Κοιμήθηκα αργά, κάπου πρόχειρα.

Σάββατο πρωί.
Βρήκα το μέρος που έψαχνα και κατασκήνωσα. Συνάντησα τον Πετρ.

Κυριακή απόγευμα.
Επιστροφή.

Ένα τριήμερο, μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω, από τρία γράμματα, 26 λέξεις ή μισή σελίδα στο ημερολόγιο σου.

Μπορεί να είναι ένα συναίσθημα ή μια φωτογραφία.

Για μένα ήταν μια γνωριμία.

Εκεί, στη μέση του πουθενά, γνωρίστηκα με τον Πετρ. Τσέχος, σαραντάρης, τα μαλλιά του έμοιαζαν με άχυρο και τα γυαλιά του με φακούς που είχε κλέψει από ένα τηλεσκόπιο.

.

Ή από παλιά κινηματογραφική μηχανή.

.

Είναι σκηνοθέτης. Δε μιλάει βέβαια πολύ για αυτό, αλλά με λίγη ενθάρυνση δε δυσκολεύεται κιόλας. Ποιος μπορεί εξάλλου να απαρνηθεί τη δόξα ή τον θαυμασμό των άλλων έτσι εύκολα?

Μιλάμε όλο το βράδυ, τρώμε την άλλη μέρα παρέα.

.

"Πρέπει να νιώθεις πολύ γεμάτος που τα κατάφερες?", τον ρωτάω.

.

Γελάει. Ίσως και λίγο αυτάρεσκα. Ίσως έτσι απλά να νομίζω.

.

"Θα σου πω. Στην αρχή ονειρεύεσαι να κάνεις την πρώτη σου ταινία μικρού μήκους. Όταν συμβεί αυτό, ονειρεύεσαι την πρώτη μεγάλου μήκους. Ύστερα αναζητάς την αναγνωρισιμότητα, ίσως και κάποια εισπρακτική επιτυχία. Κι όταν έρθει και αυτό κοιτάς ολόγυρα σου. Τότε κοιτάζεις τον Τριερ ή τον Αλμοδοβάρ και νιώθεις πως ακόμη δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Προφανώς κι αυτοί θα κοιτάζουν τα έργα του Κιούμπρικ ή του Μπονιουέλ με τον ίδιο τρόπο. Δε θέλω να σκεφτομαι τι έβαζαν εκείνοι με το μυαλό τους".

"Δεν τελειώνει ποτέ λοιπόν?"
.
"Νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι κατάρα και ευχή του ανθρώπου".
.

Ήταν ήδη μισή βδομάδα στην παραλία. Μόνος του, μοναχικός. Δε μου είπε αν έγραφε ή ετοίμαζε κάτι.

.

"Σε αυτή τη δουλειά δε σταματάς να δουλεύεις. Ακόμη κι όταν κοιμάσαι. Οι περισσότεροι λένε 'Α, τον τυχερό', δεν μπορούν να φανταστούν πόσο κουραστικό είναι να είσαι συνεχώς παρατηρητής. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς να μην το κάνεις".

.

Πάντα, όταν βουτούσε σε κάποιον από τους μονολόγους του, έσπρωχνε μηχανικά κάθε τρεις και λίγο τα γυαλιά στη μύτη του.

.

Μετά έφυγα. Δυστυχώς δεν είχα την πολυτέλεια να μείνω κι άλλο. Εκείνος θα καθόταν μερικές μέρες ακόμα και μετά θα γύριζε και το υπόλοιπο νησί.

.

Μου υποσχέθηκε όμως, πως όταν επισκεφτεί την πόλη, θα τα ξαναπούμε.

.

Από χθές για να με πάρει ο ύπνος, αντί να μετράω προβατάκια, όπως το συνήθιζα, σιγοψιθυρίζω το εξής:

"Όταν έχω ένα θέλω δύο,
όταν έχω δύο θέλω τρία,
όταν έχω τρία θέλω τέσσερα,
όταν έχω τέσσερα θέλω πέντε,
όταν έχω ..."