Η γυναίκα με τη βαλίτσα
«Θέλεις να παίξουμε σκάκι;», την ξαναβρήκα χτες ακουμπισμένη στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μια θεόρατη μορφή τυλιγμένη με σκοτάδι.
Έγνεψα ναι.
Άνοιξε τη βαλίτσα και έβγαλε μια παλιά ξύλινη σκακιέρα. Και πιόνια από ελεφαντόδοτο. Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να δω καθαρά το πρόσωπο της, λες και οι ίσκιοι είχαν γίνει μάσκα της. Σιωπηλή μάσκα, δίχως συναίσθημα.
Μου φάνηκε πως ήταν 40 ή 45 χρονών, μπορεί όμως να ήταν και μεγαλύτερη.
Έστησε τα πιόνια στη σκακιέρα δίχως να βιάζεται. Έστησα κι εγώ τα δικά μου, τα λευκά.
Οι δυο στρατιές ήταν έτοιμες, παρατεταγμένες η μία απέναντι στην άλλη, έτοιμες για μάχη.
«Ξεκινάμε;», τη ρώτησα. Ένιωθα λίγο άβολα, λες και η παρτίδα τούτη θα έκρινε πράγματα σοβαρότερα από όσα υποψιαζόμουν.
Όλη αυτή η ήσυχη τεντωμένη σοβαρότητα της.
Εκείνη δε μίλησε.
Έπαιξα το πιόνι του βασιλιά. Πάντα έπαιζα το πιόνι του βασιλιά, ανοικτό παιχνίδι, ξεκάθαρο και συχνά
«Κοφτερό σαν λεπίδα», ψιθύρισε.
Την κοίταξα. Είναι επικίνδυνο να κοιτάζεις το σκοτάδι. Ακόμα κι αν έχει πρόσωπο.
«Η ζωή σου μια σκακιέρα μοιάζει. Λευκά τετράγωνα για τις χαρές και μαύρα για τις λύπες. Και συ περήφανος βασιλιάς, οδηγείς το στρατό σου πάνω τους και δε γυρεύεις τίποτα άλλο παρά τη νίκη. Πόσα κομμάτια θα μείνουν άραγε στο τέλος, πόσα θα θυσιάσεις και από τα οχτώ σου πιόνια άραγε θα γίνει κάποιο βασίλισσα; Ποιος ξέρει; Η ζωή ολάκερη μια παρτίδα σκάκι μοιάζει».
«Και ο αντίπαλος; Ποιος είναι ο αντίπαλος;», βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω.
«Ο αντίπαλος; Μα ο χρόνος! Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;»
Έπαιξε γ7-γ5. Σικελική άμυνα, πάντοτε ξυπνούσε μέσα μου μια άγρια ταραχή η απάντηση αυτή του μαύρου. Ασύμμετρο επιθετικό παιχνίδι.
«Μπορείς να νικήσεις το χρόνο;» ξαναρώτησα, αλλά ήμουν σίγουρος πως δε θα μου απαντούσε.
«Σου αρέσει να παίζεις με τις λέξεις, έτσι δεν είναι; Δυο γράμματα αλλάζεις και τούτη η παρτίδα, στερνή πατρίδα γίνεται. Δυο γράμματα μονάχα κι έκαμες την κοφτερή λεπίδα, μεμιάς απόμακρη κι απατηλή του χρόνου ελπίδα»
και με ένα χαμόγελο σκιά με βύθισε ξανά μες στην παρτίδα.
Έγνεψα ναι.
Άνοιξε τη βαλίτσα και έβγαλε μια παλιά ξύλινη σκακιέρα. Και πιόνια από ελεφαντόδοτο. Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να δω καθαρά το πρόσωπο της, λες και οι ίσκιοι είχαν γίνει μάσκα της. Σιωπηλή μάσκα, δίχως συναίσθημα.
Μου φάνηκε πως ήταν 40 ή 45 χρονών, μπορεί όμως να ήταν και μεγαλύτερη.
Έστησε τα πιόνια στη σκακιέρα δίχως να βιάζεται. Έστησα κι εγώ τα δικά μου, τα λευκά.
Οι δυο στρατιές ήταν έτοιμες, παρατεταγμένες η μία απέναντι στην άλλη, έτοιμες για μάχη.
«Ξεκινάμε;», τη ρώτησα. Ένιωθα λίγο άβολα, λες και η παρτίδα τούτη θα έκρινε πράγματα σοβαρότερα από όσα υποψιαζόμουν.
Όλη αυτή η ήσυχη τεντωμένη σοβαρότητα της.
Εκείνη δε μίλησε.
Έπαιξα το πιόνι του βασιλιά. Πάντα έπαιζα το πιόνι του βασιλιά, ανοικτό παιχνίδι, ξεκάθαρο και συχνά
«Κοφτερό σαν λεπίδα», ψιθύρισε.
Την κοίταξα. Είναι επικίνδυνο να κοιτάζεις το σκοτάδι. Ακόμα κι αν έχει πρόσωπο.
«Η ζωή σου μια σκακιέρα μοιάζει. Λευκά τετράγωνα για τις χαρές και μαύρα για τις λύπες. Και συ περήφανος βασιλιάς, οδηγείς το στρατό σου πάνω τους και δε γυρεύεις τίποτα άλλο παρά τη νίκη. Πόσα κομμάτια θα μείνουν άραγε στο τέλος, πόσα θα θυσιάσεις και από τα οχτώ σου πιόνια άραγε θα γίνει κάποιο βασίλισσα; Ποιος ξέρει; Η ζωή ολάκερη μια παρτίδα σκάκι μοιάζει».
«Και ο αντίπαλος; Ποιος είναι ο αντίπαλος;», βρήκα το κουράγιο να ρωτήσω.
«Ο αντίπαλος; Μα ο χρόνος! Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;»
Έπαιξε γ7-γ5. Σικελική άμυνα, πάντοτε ξυπνούσε μέσα μου μια άγρια ταραχή η απάντηση αυτή του μαύρου. Ασύμμετρο επιθετικό παιχνίδι.
«Μπορείς να νικήσεις το χρόνο;» ξαναρώτησα, αλλά ήμουν σίγουρος πως δε θα μου απαντούσε.
«Σου αρέσει να παίζεις με τις λέξεις, έτσι δεν είναι; Δυο γράμματα αλλάζεις και τούτη η παρτίδα, στερνή πατρίδα γίνεται. Δυο γράμματα μονάχα κι έκαμες την κοφτερή λεπίδα, μεμιάς απόμακρη κι απατηλή του χρόνου ελπίδα»
και με ένα χαμόγελο σκιά με βύθισε ξανά μες στην παρτίδα.
8 σχόλια:
όντως...την νίκη θέλουμε στο τέλος. Άσχημο όμως, γιατί δεν μαθαίνουμε να δεχόμαστε την ήττα. Απλά πιστεύουμε ότι την επόμενη φορά σίγουρα θα νικήσουμε. Στην πορεία για την νίκη, ο χρόνος μοιάζει συνοδοιπόρος. Όταν φτάσει το τέλος όμως, γίνεται ο πιο τρυφερός προδότης. Αλήθεια τι θα είχε να πει γι αυτό ο σαντζο?
τα σεβη μου
O xronos triferos prodotis sto terma twn prospatheiwn mas...poly eustoxo. ''Kai sta metheortia panw, ontas methismenos akoma pou katektise epitelous to aiwnio antikimeno tou pothou tou, th Stigmi, auth kiolas kseglistrouse epitideia apo thn aggalia tou kai feugontas tou egnefe na koitaksei pros th gwnia ekeinh ths kamaris pou panta apefeuge to vlema tou. Kai htan ekei mesa pou o allote filos tou, o Iskariwths Hronos edine orkous pisths sto Thanato.
Sancho θα συμφωνήσω μαζί σου ε4xδ5.
Bζ3 δεν πιστεύω να αρχίσεις να βρίζεις μια κυρία.
γι αυτό δε μου άρεσε ποτέ το σκάκι. Είναι παιχνίδι για δύο. Θα ξανασχολιάσω όταν τελιώσει ο αγώνας σας. Ενημερώστε με για το αποτέλεσμα. Ως τότε αστα λα βιστα μπειμπτι.
Γιατρέ, τι να κάνουμε, αφού η ινδική του βασιλιά απέτυχε...
"Λευκά τετράγωνα για τις χαρές και μαύρα για τις λύπες."
Τρελοί δυστυχείς,
τρελοί τρισευτυχισμένοι.
Τα σέβη μου προς την ιπποσύνη σας.
Δημοσίευση σχολίου