Ανάσταση

Η βδομάδα των παθών μου έγινε μήνας των παθών. Πριν από μία ώρα ήρθε η Ανάσταση.

.

Επιτέλους ο χρόνος, που είχε καμπυλωθεί επικίνδυνα, επέστρεψε στις κανονικές του διαστάσεις.

.

Ηθικόν δίδαγμα από όλη αυτή την ταλαιπωρία:

Μόνο ένα πράγμα είναι πιο δυσάρεστο από ένα deadline. Η παράταση του.

.

Χθες το βράδυ, μετά τη δουλειά συνάντησα μια γυναίκα στο κατώφλι του πύργου. Ήταν ψηλή, πολύ ψηλή, σχεδόν δυο μέτρα και είχε φαρδιές πλάτες.

.

Κρατούσε μια βαλίτσα και το πρόσωπο της δεν είχε καμία απολύτως έκφραση.

.

"Θέλεις να παίξουμε σκάκι?", με ρώτησε.

.

Εγω, η αλήθεια είναι, φοβήθηκα λιγάκι. Έστρεψα το βλέμμα αλλού και μπήκα βιαστικός μέσα.

.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το μετανιώνω που δεν της μίλησα. Στο κάτω κάτω της γραφής ήθελε μονάχα να παίξουμε σκάκι. Όχι ότι είχα κουράγιο να παίξω, χθες δούλευα 16 ώρες. Μετανιώνω που φοβήθηκα.

.

Αλλά τώρα που το σκέφτομαι γιατί όταν σε πλησιάζει κάποιος ξένος νιώθεις αμέσως ότι απειλείσαι?

.

Άραγε θα την ξαναδώ απόψε?