Το μονο της ζωής μου ταξίδιον

Ξεκίνησα να πάω ένα ταξίδι

κάποτε, μα μετά απο λίγο το ξανασκέφτηκα και σταμάτησα. Έβγαλα τα ρούχα από τη βαλίτσα, έσκισα τα εισητήρια και έκατσα μπρος στην τηλεόραση. Καλύτερα έτσι.

Η τηλεόραση έδειχνε ένα ντοκυμαντέρ. Για ένα ταξίδι στον τόπο που θα πήγαινα. Αχ, ευτυχώς που υπάρχει και η τηλεόραση και μπορούμε να βλέπουμε όλα τα ταξίδια που ποτέ δεν κάναμε.

Ήπια και μπύρες, αραχτός στον καναπέ μου και αν θυμάμαι καλά είχα παραγείλει και πίτσα.

Τι τυχερός που ήμουν, πραγματικά! Δε χρειάστηκε να το κουνήσω ρούπι από τον καναπέ μου και ευθύς βρέθηκα σε εκείνο τον τόπο το μακρινό. Δεν ξόδεψα ούτε χρόνο, ούτε χρήματα. Και ο χρόνος είναι χρήμα, όπως λέει και το αφεντικό μου.

Μετά το ταξίδι είδα το αυτοκίνητο που ποτέ δεν κατάφερα να αποχτήσω. Στην τηλεόραση. Και το σπίτι των ονείρων μου και μια χαρούμενη οικογένεια και φίλους. Φίλους αληθινούς. Και την άλλη μέρα, είδα ξανά το ταξίδι σε επανάληψη και άλλα ταξίδια σε μέρη ακόμη πιο μακρινά.

Κάθε μέρα ταξίδευα, δεν το μετάνιωσα καθόλου που δεν έφυγα ποτέ εκείνο το βράδυ. Κι ούτε πρόκειται να το ξανασκεφτώ να φύγω. Αφού υπάρχει η τηλεόραση.

Θα σου πω κάτι. Για όλα αυτά που ποτέ δε θα κάνεις θα υπάρχει πάντα μια τηλεόραση.

Θα σου πω και κάτι άλλο.

Να τη σπάσεις.