exit τάσεις

Σε 4 ώρες δίνεις εξετάσεις. Μάλλον θα είναι οι τελευταίες τις ζωής σου. Λένε.

Εκείνη σου είπε πως όλη της τη ζωή θυμάται να δίνει εξετάσεις. Γιατι να είναι αυτή η τελευταία;

Και σκέφτεσαι

αν έτσι είναι τα πράγματα, ή εσύ θες να τα νιώθεις έτσι. Αν προτιμάς από εξεταστής να είσαι εξεταζόμενος, γιατί δεν έχεις το θάρρος της ευθύνης ή ίσως γιατί δεν θες στα χέρια σου τον έλεγχο. Αν τελικα από τη δράση πιο πολύ προτιμάς την αντίδραση και από τη μοναξιά της έδρας, την ανωνυμία που κάθεται πίσω από τα θρανία.

Όλα αυτά σκεφτόσουν και στην τηλεόραση παίζει ένα σήριαλ τσέχικο - ωστέ κάνουν κι οι τσέχοι σήριαλ? - και ο πρωταγωνιστής σε κάποια στιγμή έντασης δηλώνει, με τη βεβαιότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που πιστεύουν ακόμη πως στο σύμπαν υπάρχει κάποια νομοτελειακή δικαιοσύνη:

"Ότι κι αν γίνει Φρανκ, η αλήθεια θα λάμψει".

Και το μυαλό σου ταξιδεύει σε έναν άλλο τσέχο Φρανκ.

Συγγραφέα.

Που τους ήρωες του τυρανούσε με εξετάσεις ασταμάτητες κι έτσι αναρωτιέμαι

αν είναι κι οι εξετάσεις ένας τρόπος αναζήτησης της αλήθειας. Αν δοκιμάζουμε έτσι την τον τρόπο αντίδρασης των άλλων, ώστε να ανακαλύψουμε κατά πόσο εκείνος πληροί τα δικά μας (υποκειμενικά) κριτήρια, που βέβαια στη συνέχεια αντικειμενικοποιούμε για να πειστούμε πως πρόκειται για την αλήθεια. Αν τελικά εξεταστής και εξεταζόμενος είναι συνεργάτες, ή πιο σωστά συμμέτοχοι, σε μια ακούσια διαστροφή της πραγματικότητας (όπως και είναι κάθε αναζήτηση της αλήθειας) με σκοπό τελικά την ταπείνωση του ενός εκ των δύο ή και των δύο.

Γιατί ποιος εξεταστής θέλει να επιτύχει πλήρως ο εξεταζόμενος και ποιος εξεταζόμενος να αποτύχει παντελώς ο εξεταστής;

Και ίσως έτσι να ερμηνεύεις, με το δικό σου τρόπο, την ερωτική σχέση που γεννιέται ανάμεσα σε εξεταστή και εξεταζόμενο.

Ή την εξεταστική σχέση ανάμεσα στους ερωτευμένους.

Ίσως έτσι να καταλαβαίνεις τα λόγια της.

Ή απλά προσπαθείς να δικαιολογήσεις την ταραχή σου.

Τίποτα, όμως από όλ' αυτά δε θα σε σώσει.

Γιατί οι εξετάσεις σου τώρα είναι σε 3 ώρες

και εσύ συνεχίζεις να φλυαρείς για αυτές, αδιάβαστος.

Με μόνο σου όπλο την αξιοπρέπεια της τελευταίας ηρωικής εξόδου.

...

Δε γράφω συχνά πια.

Κι ότι γράφω πιο συχνά το σβήνω.

Όμως απόψε μόνο για ένα πράγμα μπορώ να σου πω.

Για τους φίλους μου.

Πόσο περήφανος είμαι για κάθε ένα από αυτούς.

Ξεχωριστά.

Ξεχωριστοί.

Ο καθένας κάνει τη μικρή του φυλακή να τραγουδάει.

Και στο επισκεπτήριο μου χαμογελά.

Γιατί, στη μεγάλη υποχώρηση, ακόμη και τότε, σημασία δεν έχει αν σκύψεις το κεφάλι.

Άλλα να γνωρίζεις πως κι αν ηττήθηκες, οφείλεις να υπερασπιστείς την ήττα σου.

Για να νικήσεις την επόμενη ημέρα.

Ο ουρανός είναι στενός για τους δειλούς και πεδιάδα για τους ονειροπόλους.

Στην άκρη του, καβάλα στους ανεμόμυλους, μεθάμε το ηλιοβασίλεμα.

Και περιμένουμε τον ήλιο στο πρώτο της άνοιξης αντάμωμα.

Μη φοβάσαι, μην ελπίζεις.

Κανείς δεν είναι λεύτερος.