Φα #

Κάποτε είχα προσπαθήσει να γράψω για τους φίλους μου.

Ήταν σαν να προσπαθούσα να κλείσω ένα άγριο σύννεφο μέσα σε ένα καθωσπρέπει βαζάκι με γλυκό του κουταλιού.

Απόψε τους φαντάστηκα σα μια παράταιρη μπάντα.

Ο μαέστρος έχει πάρκινσον.

Κι ο σολίστας αλτσχάιμερ.

Μα δεν είναι ο μόνος που ξέχασε τις παρτιτούρες του.

Το κοντραμπάσο πάλι λείπει.

Ο τενόρος αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερα για αυτόν να γίνει τενίστας.

Από την άλλη τα βιολιά αγαπούν αυτό που είναι. Είναι πάντα καλογυαλισμένα και μυρίζουν φρέσκο βερνίκι.

Τα πνευστά μονίμως άρρωστα. Μπουκωμένα.

Και κάπου ανάμεσα τους, στριμωγμένο το τρίγωνο να τσακώνεται συνεχώς με το κύμβαλο.

Πολλές φορές ξυπνάω μες στη μέση της νύχτας και νομίζω πως τους ακούω να παίζουν.

Τον πρώτο καιρό τρόμαζα.

Ίσως, τρόμαζα γιατί είμαι μακριά τους.

Τώρα χαμογελώ.

Ίσως χαμογελώ, γιατί η μουσική τους αντηχεί ακόμα μέσα μου.

9 σχόλια:

kaita7katsikakia είπε...

εξαιρετικό! δεν ξέρω πώς βάζουνε εκεινο το λινγκ-μπλογκ στα αξιόλογα κείμενα γμτ...

Serenity είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο! Πρώτη μου επίσκεψη... Καλώς σας βρήκα!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

επαναλαμβάνομαι αλλα δεν πειράζει, εγω θα συνεχισω. Εξαιρετικό.

weirdo είπε...

Νομίζω ότι θα χαμογελάς για πάντα..
Υπέροχο..

ZissisPap είπε...

Μου άρεσε πάρα πολύ!
Χαμογέλασα κι εγώ :)

Σταυρούλα είπε...

Εξαιρετικά όμορφο κείμενο, ιππότη! ;) Ωραία τους σκέφτεσαι !

Ανώνυμος είπε...

Πάντως οι φίλοι σου φαίνεται πως σε ξέχασαν. Ούτε comments ούτε τίποτα. Πάλι καλά που είναι και το διαδίκτυο αγαπητέ!

I.P.Potis είπε...

Καλημέρα σε όλους από Χανιά.

Το ποστ δεν ήταν τυχαίο.

Είναι όλοι τους εδώ.

Σχεδόν όλοι.

Και είναι ωραία.

Calamity Jane είπε...

κάπως έτσι είχα νιώσει όταν είχα βρει τις δικές μου φίλες στη θεσσαλονίκη...Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και φυσικά μιλάς για ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Λίγο γλυκόπικρο και λίγο νοσταλγικό, αλλά πάντα με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης που υπάρχουν, όπως κι αν υπάρχουν...